ولی اله دبیدی روشن

سابقه و هدف: با وجود اثربخشی آدریامایسین در درمان انواع مختلف سرطان، عوارض قلبی_عروقی آن بویژه در سالمندان، چالش برانگیز شده‌ است. هدف این مطالعه بررسی اثر پیشگیرانه تمرین هوازی اجباری، داوطلبانه و مکمل نانوکورکومین بر فیبروز آئورت ناشی از القای مزمن آدریامایسین در موش‌های صحرایی سالمند بود. مواد و روش‌ها: هفتاد سر موش صحرایی بالغ نر نژاد ویستار 12 هفته‌ای به‌طور تصادفی به 10 گروه تجربی و کنترل ‌تقسیم شدند. سالمندسازی به‌‌وسیله تزریق دی‌گالاکتوز (100میلی‌گرم/کیلوگرم) ایجاد شد. گروه‌های تمرین هوازی اجباری پنج جلسه در هفته به‌مدت شش هفته روی نوارگردان (25–54 دقیقه/روز، شیب 0%، سرعت 15-20 متر/دقیقه) دویدند. گروه‌های تمرین داوطلبانه شش هفته به چرخ‌دوار اختیاری دسترسی داشتند. دو هفته آخر، 15 روز تزریق زیر‌صفاقی (1میلی‌گرم/کیلوگرم/روز) آدریامایسین/سالین و 14 روز القای نانوکورکومین (100میلی‌گرم/کیلوگرم/روز) با گاواژ اجرا شد. چهل و هشت ساعت پس از آخرین جلسه، موش‌ها قربانی و آئورت صعودی برداشته شد. برای تجزیه و تحلیل بافت‌شناسی، رنگ‌آمیزی تری‌کروم مالوری انجام شد. ضخامت منطقه کلاژن و الاستین اندازه‌گیری شد. یافته‌ها‌: تفاوت معنی‌داری در ضخامت الاستین بافت آئورت بین گروه­های مختلف وجود نداشت (197/0p=). ضخامت کلاژن به‌طور معنی‌داری در اثر تمرین داوطلبانه+آدریامایسین (003/0p=)، تمرین اجباری+آدریامایسین (001/0p<)، نانوکورکومین+آدریامایسین (001/0p<)، تمرین داوطلبانه+نانوکورکومین+آدریامایسین (001/0p<) و تمرین اجباری+نانوکورکومین+آدریامایسین (001/0p<) کمتر از گروه آدریامایسین بود. همچنین نسبت ضخامت کلاژن/الاستین در اثر تمرین داوطلبانه+آدریامایسین (003/0p=)، تمرین اجباری+آدریامایسین (001/0p<)، نانوکورکومین+آدریامایسین (002/0p=)، تمرین داوطلبانه+نانوکورکومین+آدریامایسین (015/0p=) و تمرین اجباری+نانوکورکومین+آدریامایسین (001/0p<) کمتر از گروه آدریامایسین بود. نتیجه گیری: تمام رویکردهای به‌کار رفته در پژوهش حاضر ممکن است یک درمان با ارزش برای خنثی کردن افزایش فیبروز آئورت ناشی از آدریامایسین باشند که بخشی از آن بخاطر اثرات مثبت تمرین هوازی و همچنین تأثیر مفید نانوکورکومین بر سیستم قلبی_عروقی است.