ولی اله دبیدی روشن

اثرات مسموم کننده دوکسوروبیسین (DOX) بر بافت های مختلف از یک سو و اثرات پیش درمان فعالیت ورزشی قبل از القای DOX بر بافت های قلب و کبد در رت های صحرایی جوان از سوی دیگر شناخته شده است، اما تاثیر آن بر رت های سالمند به ویژه در بافت ریه کاملا مشخص نیست. هدف از پژوهش حاضر مقایسه تغییرات بافت ریه به دنبال مسمومیت با DOX و اثر پیشگیرانه تمرین هوازی بود. 48 سر موش صحرایی نر جوان و سالمند به سه زیر گروه کنترل، Dox و تمرین + Dox تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت سه هفته روی نوارگردان دویدند. همه گروه ها محلول Dox (mg/kg 20) را 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین دریافت کردند. 48 ساعت بعد از تزریق Dox، بافت برداری انجام شد. بررسی هیستولوژیکی بافت ریه رت های سالمند و جوان، نشان دهنده ی التهاب، ادم بین سلولی، احتقان عروقی، افزایش ضخامت دیواره عروقی در گروه های القاءDOX وبا تخریب بیشتر در رت های سالمند بوده است. اجرای پیش درمان تمرین هوازی در هر دو گروه منجر به تخفیف میزان تخریب و یا از بین بردن آسیب های ایجاد شده با DOX شد. بر اساس این یافته ها، القای DOX باعث آسیب بیشتر به بافت ریه رت های سالمند نسبت به رت های جوان شده زیرا مقاومت بافت ریه سالمند در برابر DOX، کمتر از بافت جوان است. پیش درمان با تمرین هوازی باعث تخفیف اثر تخریبی DOX بر بافت ریه شده و این التیام در ریه سالمند مشهودتر است