صدیقه کلیج

تمشک سیاه حاوی موادی مانند االژیک اسید، آنتوسیانین، کمپفرول و سالیسیلیک اسید است. بههمین دلیل دارای فعالیت آنتیاکسیدانی باالیی است که میتواند غیرفعالکننده رادیکال آزاد باشد و از بروز بسیاری از بیماریها ازجمله سرطان جلوگیری کند. بهینهسازی روشهای کشت بافت برای تولید انبوه و انتقال ژن در تمشک سیاه بسیار حائز اهمیت است. هدف از این تحقیق، تعیین اثر غلظتهای مختلف تنظیمکنندههای رشد گیاهی بر باززایی و ریشهزایی و همچنین غلظتهای مختلف ساکارز بر ریشهزایی درون شیشهای تمشک سیاه بیخار )occidentalis Rubus )است. در مرحله اول اثر متقابل BA با غلظتهای 2/0 ،5/0 ،1 ،5/1 و 2 میلیگرم در لیتر و IBA در غلظتهای 0 و 1/0 میلیگرم در لیتر بر باززایی ریزنمونه جوانه جانبی بررسی شد. در مرحله ریشهزایی اثر IBA ،NAA و غلظتهای مختلف ساکارز بررسی شد. غلظت تنظیمکنندههای رشد در چهار سطح 2/0 ،5/0 ،75/0 و 1 میلیگرم در لیتر و از ساکارز در سطوح 1 ،5/1 ،3 و 5/4 درصد استفاده شد. بهترین تیمار مربوط به غلظتهای 1 و 5/1 میلیگرم در لیتر BA همراه با غلظت 1/0 میلیگرم در لیتر IBA با 100 %میزان باززایی، میانگین تعداد شاخه )6/4 )و طول شاخه )30/1 سانتیمتر( بود. نتایج نشان داد که محیط کشت حاوی NAA( با غلظت 75/0 میلیگرم در لیتر( و ساکارز 3 %و 5/4 %با ریشهدهی )100 ،)% تعداد )5/7 )و طول ریشه )88/2 سانتیمتر( برای ریشهدهی مناسب بود