به طور کلی مسیرهای تکاملی متعدّدی برای موجودات زنده مطرح می شود که تما می آن ها ناظر بر این هستند طیّ تکامل ابتدا پروکاریوت ها به وجود می آیند سپس یوکاریوت-های تک سلولی و سرانجام یوکاریوت های چندسلولی تکامل می یابند. درواقع مهم ترین حادثه ی حیات عبور از مرحله ی تک سلولی و رسیدن به مرحله چند سلولی است. گیاهان موجودات پرسلولی و اتوتروف هستند که دارای دیواره سلولی سلولزی هستند. این موجودات در مسیر تکاملی از جلبک های سبز-آبی سرچشمه می گیرند و ویژگی های مشترکی چون وجود کلروفیل، ذخیره ی نشاسته در پلاستیدها و مواردی دیگر دلایلی بر تأیید این مسیر تکاملی است. گویی گیاهان به تدریج برای زندگی در خشکی سازگاری یافتند؛ به طوری که طی این سازگاری قادرند چرخه ی زندگی خود را در محیط خاکی کامل کنند. البته گروه های ابتدایی آن هنوز برای لقاح وابسته به آب هستند؛ در حالی که در دانه داران به جز تعداد معدودی از آن ها این وابستگی دیده نمی شود. سازگاری با محیط خشکی نیازمند بروز سازگاری های مختلف در سطوح ساختاری، فیزیولوژیکی و مولکولی در گیاه است که به تدریج و با تکامل گیاهان این سازگاری ها نیز تکامل یافتند و به تشکیل بافت ها و اندام های تخصص یافته تر در گروه های پیشرفته تر آن ها انجامید.
