محیط زیست سالم و حق استفاده از آن از حقوق بنیادین محسوب می گردد. در جهت حفاظت و جبران ضررهای ناشی از خسارت به محیط زیست، قانون مسئولیت مدنی کلاسیک کارایی ندارد. زیرا مبنای مسئولیت مدنی سنتی، اصولأ بر نظریه تقصیر استوار است. این امر موجب می شود تا اثبات تقصیر زیان زنندگان در خسارات زیست محیطی، مشکل و گاهی نامقدور می باشد؛ در حالی که برای حفظ محیط زیست، اثبات بروز خسارت به محیط زیست مهم است. بی آنکه تفحص در خصوص وجود تقصیر ضرورت داشته باشد. بنابراین انتساب عمل به عامل فعل زیانبار در تحمیل مسئولیت بدوی کافی خواهد بود و باید پذیرفت که مبنای مسئولیت در رسیدگی به خسارات وارده بر محیط زیست را همانند مسئولیت غاصب، مسئولیت محض دانست تا زمینه جبران خسارت بر نعمات بی دلیل خداوند از یک سو و از سوی دیگر اقدام پیشگیرانه در بروز خسارت بر طبیعت به جهت پیش بینی تحمیل مسئولیت سنگین بر عاملین وقوع خسارت گام برداشت. این مقاله بررسی مسئولیت ناشی از خسارات زیست محیطی و مقایسه آن با مسئولیت مدنی سنتی یا کلاسیک و چگونگی تعیین میزان خسارات در نظام حقوقی ایران می باشد.
