مظفرالنواب شاعر متعهد معاصر عراق در شعر خود، نمودار شکست ها، ناکامی ها و عشق و اشتیاق تمامی مخالفین دور از وطن، به میهن هایشان است؛ کسانی که حقوق آن ها به دست حاکمان این سرزمین ها، به یغما رفته است. مهم ترین درون مایۀ اشعار وی، را مضامین سیاسی و مسائل روز و مشکلات جوامع عربی و به شکل خاص، هجو حاکمان مستبد و بی لیاقت عرب و دفاع از مبارزان ملی و بیان امیدها و دغدغه های ملت های عرب به خود اختصاص می دهد؛ اما با وجود بسامد بالای درون مایه های سیاسی اجتماعی اشعار نواب، دیوان شعری وی از مضامین غنایی تهی نیست. این پژوهش با تکیه بر شیوۀ وصفی تحلیلی بر آن است به بررسی مضامین غنایی در اشعار نواب بپردازد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که مهم ترین مضامین غنایی اشعار او، قصائد ذاتی و بازتاب دهندۀ زندگی شاعر، وصف شراب، غزل و دل دادگی و اشتیاق به میهن است. نواب در لابه لای شعر سیاسی خود، گاهی هم از خود و سختی هایش گفته و به برخی از حوادث زندگیش مانند فرار به خوزستان و دستگیری و شکنجه به دست نیروهای ساواک شاهنشاهی در زندان و یا به وصف شراب، باده نوشی و ذکر می و میکده و هم نشینان اشاره می کند. نواب که به خاطر نوع زندگی آواره اش در غربت، عشق پایداری را در زندگی تجربه نکرده ، غزل هایش را با توصیف زیبایی های جسمی زنان در هم می آمیزد گویی عاشق همۀ زنان است. او که برای رهایی وطن خود، سال ها تبعید و غربت، شکنجه و زندان های طولانی را تحمل کرد، هرچند با توجه به روحیۀ قوم گرایش، وطن عربی را تمام جهان عرب، از اقیانوس اطلس تا خلیج فارس می داند، امّا عشق و اشتیاق فراوانی به میهن خود عراق دارد و اشعاری نغز را در اشتیاق به میهنش عراق و زادگاهش بغداد سروده است.
