مظفر النواب شاعر شیعه چپ گرای معاصر عراقی، علاوه بر این که اشعار خود را که وقف امور سیاسی جهان عرب کرد، سال ها عمر خود را در راه مبارزات سیاسی، در زندان و تبعید و تحمل شکنجه ها گذراند. او در اشعارش، هیچ گاه هیچ پادشاه، حاکم، اشراف یا ثروتمندی را مورد مدح و ثنا قرار نداد، بلکه قهرمانان فراخوانی شده در اشعار او عمدتاً افرادی مردمی و غالباً انسان های فقیری هستند که مورد ستم قرارگرفته اند، یا فرماندهان شهیدی هستند که مظفر از مدح آنان مال، مقام یا غرضی دنیوی و یا حتی شفاعت اخروی مطالبه نکرده است. این مقاله درصدد آن است با تکیه بر شیوه وصفی تحلیلی، مهم ترین شخصیت های مقاوم فراخوانی شده را که در اشعار مظفرالنواب مورد تکریم و ستایش قرارگرفته اند، بیان و موضع نواب را در قبال آن ها، چگونگی فراخوانی آن ها و دلالت های معنایی این فراخوانی را بیان نماید. نتایج این پژوهش نشان می دهد که بیشتر این شخصیت ها مهم ترین سرمایه شان یعنی جان خود را در راه اهداف والایشان در طبق اخلاص گذاشته اند و با عزم و اراده خودشان شهید یا کشته شده اند. اینان در نظر نواب همگی مردانی خارق العاده اند که یک نوع مبارزه طلبی و جرأت خارق العاده ای در دفاع از حق و درگیری با باطل دارند. موضع نواب در قبال این شخصیت های مبارز مسلح، تکریم علنی و ستایش اقدامات، شجاعت ها و فداکاری های آنان است. نواب به این شخصیت ها، نگاه حزبی و جناحی ندارد، بلکه نگاه وی، فراجناحی است. بنابراین با این که آن ها تمایلات، گرایش ها و افکار متفاوتی دارند و حتی بعضاً منابع فکری و روش های سیاسی و شیوه های مبارزاتی آنان، با اندیشه نواب و عقیده سیاسی او متفاوت و گاه متناقض است، ولی نواب آن ها را در شعر خود فراخوانی کرده و منش انقلابی و مقاوم آن ها را در شعر خود ستوده است.
