مظفر النواب شاعر متعهد معاصر عراقی و یکی از پیشتازان اشعار سیاسی در ادبیات معاصر عرب به شمار می آید. وی زبان شعری را چونان سلاحی برای رسوا کردن حکومت های عربی به کار می گیرد. این پژوهش، با تکیه بر شیوه وصفی تحلیلی، بر آن است که موسیقی درونی حاصل از تکرار و دلالت های آن را در زبان شعری مظفر النواب بررسی نماید. نتایج این پژوهش نشان می دهد که شعر نواب از موسیقی درونی تکرار سرشار است. این موسیقی در کنار موسیقی بیرونی اشعار وی، زیبایی های موسیقی ایجاد می کند که حاصل تکرار آواها، واژگان، ساختارها و عبارت هایی هستند که معمولاً در مقطعی شعری کوتاه، به شکلی متراکم تکرار شده و بر زیبایی نغمه های شعری نواب افزوده اند. بیشترین آوایی که در شعر وی تکرار شده، واج آرایی حرف (س) است، قصد نواب از تکرار واژگان در شعرش، تأکید و تمرکز روی این واژگان در جهت انتقال مقاصد شعری اش است. همچنین، عمده ترین سبب تکرار عبارت ها و جملات در شعر وی، تأکید و تمرکز روی مفاهیم آن ها و نهادینه سازی این عبارات در ذهن خواننده است. چنان که وی گاهی برای ایجاد موسیقی درونی در شعر خود و غنی سازی جنبه ادبی آن و نیز ارتباط بهتر خواننده با اشعار وی در جهت جذب مخاطبانش، از تکرار ساختار نحوی در شعر خود بهره جسته است.
