مظفرالنواب به عنوان شاعری متعهد، همیشه در اشعارش همراه و هم رزم جنبش های مقاومت علیه رژیم صهیونیستی و از مخالفان سرسخت ظلم و ستم و استبداد حاکمان مزدور عرب و سرسپردگی آن ها به غرب و سیاست های تفرقه افکنانه آن هاست، وی در این میان، زبان شعری را چونان سلاحی، برای به رسوایی کشاندن آن ها به کار می گیرد. این پژوهش با تکیه بر شیوه وصفی تحلیلی بر آن است که مهم ترین خصوصیات بارز زبانی را که در زبان شعری اشعار سیاسی نواب نمود یافته، بررسی کند. نتایج این پژوهش نشان می دهد که از جمله مهم ترین این ویژگی های بارز زبانی در اشعار او عبارتند از: سادگی و نثرگونه بودن زبان شعری، به کارگیری واژگان معاصر، بدزبانی و گزنده بودن زبان شعری، صراحت لهجه و بیان مستقیم خطابه وار، و اشاره های صرفی و نحوی در لابلای اشعار سیاسی. نواب غالباً واژگان شعرش را سهل و ساده و به الفاظ مردم نزدیک می کند تا ارتباط بیشتری با خوانندگان داشته و اشعارش، تنها مختص نخبگان نباشد؛ از سوی دیگر، واژگان معاصر به کاررفته در شعر نواب یکی از دلایل تازگی زبان شعری وی و ایجاد پیوند و نزدیکی با مخاطب معاصر به شمار می رود.
