موضوع اقلیت‌های دینی در ادوار مختلف تاریخی پیوسته مد نظر پژوهشگران بوده است. در این میان جایگاه و نقش اجتماعی اقلیت‌های دینی در دوره آل بویه یکی از موضوعات مهم در تاریخ اجتماعی ایران می‌باشد. به گواهی منابع دولت آل بویه بعنوان یک دولت شیعی مذهب مواجهه شایسته‌ای با اقلیت‌های دینی داشته است. تا جایی که دولت آل بویه با اتخاذ سیاست تساهل و تسامح، فرصتی را برای رشد و شکوفایی تمام اقشار مختلف اجتماعی و پیروان سایر ادیان بزرگ الهی که تقریبا در اکثر مناطق ایران این دوره به صورت پراکنده وجود داشتند، فراهم آورد. یکی از این اقلیت‌های دینی زرتشتیان بوده‌اند که متاثر از سیاست‌های حکام آل بویه در این دوره بالیدند. پرسش ما در این پژوهش اینکه وضعیت زرتشتیان ایران در عهد آل بویه چگونه و متاثر از چه عواملی بوده است؟ یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که علی رغم فراز و فرود شرایط زرتشتیان در این دوره، سیاست تساهل و تسامح رویه غالب حکام آل بویه با اقلیت های دینی به ویژه گروه نخبه و برگزیده آن بوده است، شیوه‌ای که ماحصل آن تنش زدایی و ایجاد بستری آرام جهتِ شکوفایی هر چه بیشتر علم و هنر بوده است. روش انجام این تحقیق روش توصیفی- تحلیلی با اتکاء به منابع کتابخانه‌ای است.
