نظریه ی حکومت شاهی آرمانی زرتشت که شاه را دارای فره ایزدی و نگهدارنده نظم زمین برای پیوند با نظم کیهانی می دانست بیشترین نزدیکی را با نظریه شیعه امامیه که امام معصوم را بی هیچ سلطه جویی شاهانه و در کمال سلامت و انصاف حافظ این نظم می دید داشت. ضمن این که شهادت امام حسین(ع) در مذهب شیعه رنگ و بوی شجاعت، شهامت و شورش بر علیه ظلم و ستم را به شیعیان آموخته بود. چیزی که ایرانیان آن روز سخت بدان نیازمند بودند. این همه نزدیکی باعث به وجود آمدن حکومتی شیعی و دوازده امامی به نام آل بویه در ایران قرن چهارم شد. شیعه امامیه هم نوعی حس همبستگی و نوستالوژی برای ایرانیان به همراه داشت و هم نوعی ایدئولوژی مذهبی برای مقابله با خلفای سنی مذهب عباسی بود. روی کار آمدن آل بویه نقطه ی عطفی در تاریخ ایران به حساب می آید زیرا در پی استیلای آنان بر نقاط بسیاری از ایران، ترویج و توسعه ی شعائر شیعی از جمله برگزاری جشن عید غدیر خم، مراسم سوگواری امام حسین(ع)، اشاعه ی رسم زیارت اماکن متبرکه ی شیعیان و غیره سبب شد تا ایرانیان با آداب و سنن شیعی آشنا شده و بدان خو بگیرند و همین امر سرآغاز آشنایی ایرانیان با آیین شیعه و در پی آن توسعه مذهب شیعه در ایران شده است. در واقع تشکیل حکومت آل بویه را می توان منشأ تحولاتی در ایران به حساب آورد که در نهایت به همه گیر شدن شیعه ی دوازده امامی در سراسر ایران طی قرون آتی انجامید.
