این کتاب در دو بخش تدوین و ارائه شده است. در بخش یک، شهر به مثابه متن مطرح خواهد شد و مفهوم شهر، سخنی در روایت سکونت آدمی مورد بررسی قرار می گیرد. در مقدمه این بخش ، با عنوان زبان؛ مدلی برای تبیین فراشدهای فرهنگی عرضه شده است که در آن، دو مفهوم کلیدی نشانه و ساختار به مثابه دو رکن اصلی در شاکله نظام زبان و نظام های مشابه به آن مورد بحث قرارگرفته است. در این بخش نشان داده شده است که چگونه مطالعه زبان از چارچوب مطالعات ادبی فراتر رفته و با شکل دادن به دو روشِ راهبردی نشانه شناسی و ساختارگرایی، از جایگاهی مرکزی در مطالعات فرهنگی برخوردار گردیده است. در ادامه این بخش، دستاوردهای این دو روش در زمینه چگونگی مطالعات نظام مند فراشدهای فرهنگی مورد بحث و گفتگو قرار گرفته است و در نهایت با پرداختن مستقیم به مسأله ارتباط میان زبان و معماری، روایی کاربرد راه کارها و روش های زبان شناسانه، در تبیین و تحلیل معماری مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. در ادامه این فصل ، تلاش می گردد تا به ویژگی های سازمان دهی شهری پرداخته شود؛ ویژگی هایی که می توان از آن ها، با عنوان عوامل ایجاد تمییز میان کالبدهای شهری و کالبدهای روستایی یاد کرد. این فصل با چیستی مسأله شهر و نوع این مسأله آغاز می گردد. در این فصل، مفهوم شکل شهر و ابعاد آن به مثابه ساختاری مورد مطالعه قرار می گیرد که از آن می توان به اصلی ترین عامل تبلور ویژگی های شهر، در یک کالبد خاص یاد کرد. از دیدگاه نظری، این فصل می تواند مبین ساختارشناسی محیط های شهری قلمداد گردد. مبحث پایانی این گفتار نیز، درحکم کندوکاوی در زمینه ساختارهای ادراک فضا در شهر مطرح گردیده است. به طورکلی در این فصل، تلاش شده است تا نشان داده شود، ساختار شهری چه ویژگی هایی دارد؛ فرآیند ایجاد آن چگونه است و نقش ادراک ساختاری چه ارتباطی با ایجاد کیفیت شهری دارد. در این راستا زبان شهر، متن های شهری و تصاویر شهر و همچنین زبان معماری و نحو فضا به عنوان ساز و کارهای خوانش شهر مورد کنکاش قرار می گیرند. در نهایت، این فصل با پرداختن به مسأله اساسی توجه به شرایط بستر طراحی و نقش آن در چگونگی انتظام فضاها و انتخاب گونه های معماری، به پایان می رسد. بخش دوم ، به مبحث خلق مکان به مثابه واژه ای در متن شهر می پردازد. قواعد شکل گیری فضا و ارتباط توده با فضای پیرامون به همراه ویژگیهای تو
