در بسیاری از قسمت های دنیا موضوع سیاست انرژی پایدار به عنوان بخشی از برنامه اقتصادی مدنظر قرار می گیرد. از یک طرف این مساله می تواند مفید باشد چون وقتی اقدامات مربوط به انرژی تبدیل به بخشی از برنامه شوند، اجرا خواهند شد. اما مشکل در این زمینه این است که در زمان کاهش رشد اقتصادی، انرژی اولین بخشی است که از دستور کار خارج می شود. خطر اتصال مسائل مربوط به پایداری با سیاست اقتصادی را می توانید در مذاکراتی مشاهده کنید که حول معرفی قیمت کربن در استرالیا اتفاق افتاد. بحث دیگر مربوط به موضوع مهم و هدف اولیه به حداقل رساندن آلاینده های کربن نبود، بلکه مربوط به بالا و پائین های اقتصادی (بخوانید پول) می شد. مشکل اصلی سیاست انرژی پایدار از یک جنبه دیگر مشکل سازگاری با آب و هوا نیز به حساب می آید. در این مورد مساله یک سابقه اقتصادی صرف نیست که مانع از تحقق اهداف مهم می شود، بلکه مساله «بیماری محاسبه گر» می باشد. اثرات تغییرات آب و هوایی تنها در صورتی معتبر هستند که بتوان آنها را بر اساس مقدار سانتی متر افزایش سطح دریا، شانس دقیق ایجاد سیل یا آتش سوزی در جنگل و مقدار دارایی اقتصادی افراد و همچنین جان آنها که در خطر است محاسبه کرد. تغییرات آب و هوایی به صورت یک تهدید و یک ریسک در نظر گرفته می شود، که باید مقدار آسیب پذیری و بلایا برای آن ارزیابی شود. با این حال هیچ نوع ارزیابی تا به حال نتوانسته است جلوی بروز حادثه را بگیرد. نکته بدتر این است که بیشتر ارزیابی ها بزرگی فاجعه واقعی را نشان نمی دهند و بنابراین تنها شبحی از ایمنی ایجاد می کند. در حال حاضر سطح تغییرات آب و هوایی اغلب با استفاده از اعداد و ارقام ریاضی توصیف می شود و این نیمی از مشکل است، نیم دیگر مشکل این است که تغییرات آب و هوایی به عنوان یک شانس در نظر گرفته می شود و بنابراین اغلب نادیده گرفته شده یا از میزان واقعی خود کمتر در نظر گرفته می شود. در اینجا خلاقیت برای یافتن یک راه حل جدید و روشی نو برای تفکر می تواند در نظر گرفته شود تا به این ترتیب بتوانیم راه حلی برای مسائلی به دست آوریم که با استفاده از روش تفکر قبلی هرگز قادر به انجام آن نبودیم. سازگاری با آب و هوا به عنوان فاکتوری بزرگ برای تعیین روش آینده زندگی در نظر گرفته می شود و دیگر آن را تنها یک مساله و نگرانی مربوط به محیط زیست نمی دانند. برای اینکه بتوانیم
