گسیختگی و نابسامانی در معماری شهرهای معاصر باعث عدم شکل گیری تداوم و پیوستگی در بافت های شهری شده است که ماحصل آن سردرگمی شهروندان و به تبع آن تاثیرات مخرب روانی به صورت پنهانی شده است. تاب آوری اجتماعی در جهت بهبود و حفظ عملکرد شهر به عنوان یکی از راهبردها ی اساسی به منظور کاهش بلایا در برابر مخاطرات به تشکیل گروه های اجتماعی و ارتقای سرمایۀ اجتماعی و افزایش مشارکت بین ساکنین تاکید ویژه دارد؛ بنابراین شناسا یی عوامل تاثیرگذار بر ارتقای تاب آوری اجتماعی می تواند موجب کاهش آسیب پذ یری در برابر مخاطرات طبیعی گردد؛ از اینرو این پژوهش، با هدف شناسا یی شاخص ها و عوامل موثر بر تاب آوری اجتماعی، تحلیل رابطه بین شاخص های ا جتماعی، به سنجش و مقایسه زیرمعیارهای ا جتماعی تاب آوری در محلات شهری منتخب شهر بابل می پردازد. به طوری که در نهایت این پژوهش بتواند با توجه به معیارهای عنوان شده و براساس شاخص های ادراک کیفیت محله، میزان تاب آوری اجتماعی را در محله های نمونه مورد سنجش قرار دهد.به همین منظور این پژوهش از حیث هدف کاربردی و از حیث ماهیت توصیفی -تحلیلی می باشد. اطلاعات جمع آوری شده از 384 پرسشنامه، با نرم افزار SPSS26 مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفته است. مولفه های نیازمند ارتقا از حیث نوع تاثیرگذاری به دو دسته کلی مولفه های محیطی و غیرمحیطی تقسیم شده اند. همچنین با نظر به تئوری مکان تاب آور، مولفه های محیطی نیز به سه دسته محیط فیزیکی، اجتماعی و ادراکی تقسیم شده اند. نتایج نشان دهنده تاب آوری اجتماعی نسبتا مطلوب در هر سه محله مورد بررسی است ولی نیاز به ارتقا کیفیت کالبدی - اجتماعی محلات را رد نمی کند. همچنین مشخص شده است که مولفه های"دلبستگی به مکان "، "حس امنیت " و "تعاملات اجتماعی" بیشترین تاثیرگذاری را در محلات مورد مطالعه داشته اند.
