نیاز به تغییر در معماری به طور مثال نیاز به نور با کیفیت های مختلف در فضا ، سازه هایی جمع وجور با سرعت نصب بالا و ساختارهایی که به راحتی از هم باز شوند از گذشته های دور در اندیشه انسان ها بوده است. امروزه اعضای ساختار گسترش پذیر در کارخانه متصل شده، به طوری که هندسه آنها از پیش تایین شده است. به طوری که در محل به سادگی با کمی تغییر در اجزای مختلف آنها و با استفاده از روش مونتاژ نصب و راه اندازی می شوند. مزایای دیگر سهولت حمل و نقل و ذخیره سازی، حداقل مهارت برای نصب، پیاده سازی و جابجایی، و هزینه های رقابتی به طور کلی است. ساختارهای قابل گسترش را می توان با توجه به سیستم ساختاری آنها طبقه بندی کرد . در انجام این کار، چهار گروه اصلی رامی توان برشمرد: 1)ساختار نوار فضایی متشکل از میله های مفصلی ،2)سازه های صفحه تاشو متشکل از صفحات مفصلی، 3)ساختار سیستم های کشبستی، 4)ساختار غشاء و فرآیندهای غشایی. قابل ذکر است که سیستم ساختاری گسترش پذیر تنها بخشی از این نوع سیستم ها را تشکیل می دهند به عبارتی زیر شاخه ایاز این نوع سیستم ها به شمار می روند. اکثر ساختارهای نوار فضایی، سازه های صفحه، سازه سیستمهای کشبستی و سازه های غشایی ، غیرقابل گسترش هستند و در یک محل به صورت دائمی نصب می شوند. اگر چه بسیاری از سیستم های مختلف قابل گسترش ارائه شده است، اما تعداد کمی با موفقیت راه خود را در زمینه ساخت و سازه های موقت پیدا نموده اند. علت این استفاده محدود را می توان در پیچیدگی فرایند طراحی پیدا کرد.
