خانه، مهم ترین مکان برای بازیابی آرامش و تجدید دوباره حیات در زندگی انسان ها است. محلی برای بودن در کنار خانواده، تعاملات اجتماعی، استراحت، انجام فعالیت های موردعلاقه و رهایی از تنش های روزمره انسان می باشد. با گذشت زمان و پیشرفت تکنولوژی بسیاری از تعاریف زندگی روزمره ما دچار تغییر شد هاند. مفهومی که به طور قطع کماکان حفظ شده است مفهوم حریم شخصی انسا نها می باشد. معماران سنتی ایران سعی بر طراحی خانه های همگام با حفظ اصول محرمیت در فضاهای باز و بسته خانه ها داشته اند اما به مرورزمان با رشد آپارتمان نشینی، پیشرفت تکنولوژی ساخت و تلفیق فرهنگ غرب با فرهنگ ایرانی- اسلامی، رعایت اصول محرمیت در خان هها مخصوصاً در فضاهای باز روبه زوال رفته است. استان مازندران ازجمله مناطقی است که دچار تغییرات نامناسب ساختمان سازی بسیاری شده است. هدف اصلی پژوهش حاضر، شناخت و بررسی نقش مؤلفه های اثرگذار از نحو فضا بر میزان حریم خصوصی در فضاهای باز خانه های سنتی شهر مازندران می باشد. این پژوهش با استخراج الگوهای رعایت حریم خصوصی در خانه های مازندران در پی یافتن الگوهای کالبدی حفظ حریم خصوصی در فضاهای باز خانه های مازندران است. در این پژوهش ابتدا از طریق مطالعات میدانی به یافتن الگوها و سپس با استفاده از تکنیک نحو فضا و نرم افزار Depthmap به بررسی شاخص های عمق، ارتباط و هم پیوندی و ایزویست در بناها پرداخته خواهد شد. نتایج به دست آمده از پژوهش حاضر نشان خواهد داد که فضای باز بر میزان محرمیت فضایی نقش مهم و اساسی دارد همچنین هندسه و موقعیت قرارگیری حیاط نسبت به بنا تأثیر دوچندانی بر میزان دید رؤی تپذیر ناظرین به فضاهای مختلف خانه دارد. به گونه ایی که در حیاط هایی که دارای هندسه نامنظم و قرارگیری در بخشهای میانی، پشتی و جانبی می باشند، میزان رؤیت پذیری از درب ورودی به بخش های مختلف خانه به حداقل می رسد. همچنین با افزایش شاخص عمق و ارتباط در فضاهای باز خانه های سنتی میزان حریم خصوصی افزایش پیدا می کند.
