بحث عینیت و ذهنیت در ادبیات و به شکل خاص در شعر، مقوله ای است که از چندین سده پیش تا امروز مورد توجه بسیاری از پژوهشگران ادبیات قرار گرفته است؛ در این باره بحث های فراوانی در مورد عینیت گرایی صرف یا ذهنیت گرایی محض، و همینطور تلفیقی از هر دو با چیرگی یکی بر دیگری صورت گرفته است. شعر دوره خراسانی به دلیل پرداختن به طبیعت و تصاویر مادی و حسی، بیشتر به عنوان شعر عین گرا، مورد نظر است و در بین شاعران این دوره، فرخی سیستانی، با تصویر پردازی های متعدد از طبیعت و همینطور طرحهای بدیع و نو که حاصل تجربه های شخصی و قریحۀ اوست، چهرۀ برجسته ای به شمار می رود. از این رو بررسی تغزل های او که سرشار از تصویرهای عینی تازه و توصیف های لطیف است می تواند نمونه ای قابل اعتنا برای درک بهتر عینیت گرایی در شعر این دوره باشد، علاوه بر این، تجسم عینی تصاویر متنوعی که فرخی هنرمندانه پیش چشم خواننده قرار می دهد، به شناخت دیدگاه و نوع نگرش او به پدیده های پیرامونی و طرز تلقی او از واقعیت های جهان، بی تردید کمک فراوانی خواهد کرد. علاوه بر بررسی مقوله عینیت در شعر فرخی به عنوان نمونه ای از شعر مکتب خراسانی، به تأثیر یا عدم تأثیر ذهن در پرداخت عین نیز پرداخته خواهد شد.
