دشت دهلران ب هدلیل موقعیت خاص جغرافیایی خود همواره یکی از مراکز جمعیتی در جنو بغرب ایران ب هشمار آمده و ب هدلیل وجود رودخانه های دائمی و فصلی و زمی نهای حاص لخیز از دیرباز منطقۀ مناسبی برای سکونت و تأمین مایحتاج اولیه انسان محسوب م یشده است. از لحاظ چش مانداز طبیعی این دشت به سه ناحیۀ شرقی، میانی و غربی قابل تقسیم است. ناحیۀ نخست که شامل شرق دشت است متشکل از دیواره ای از ارتفاعات و دامنه های زاگرس است. ناحیۀ دوم یا میانی شامل زمی نهای مشرف بر این ارتفاعات است که به وسیلۀ مسیل های منشعب از ارتفاعات و آ بشس تهای جاری از آن ها پوشیده از سنگ و رسوبات درشت دانه است و ناحیۀ سوم یا غربی نیز شامل محوطه های استقراری نوسنگی تاکنون و زمی نهای کشاورزی است. اما در کل این سه ناحیه درکنار هم از دیرباز ب هدلیل وجود پناهگا ههای صخره ای در دامنه های زاگرس مأمن مناسبی برای زیست انسان بوده و از طرف دیگر ب هدلیل پوشش گیاهی و جانوری مناسب، تأمین کنندۀ غذای موردنیاز گرو ههای انسانی به شمار می آمده است. همچنین به دلیل وجود شاکلۀ کنگلومرایی ارتفاعات شرقی دشت، دسترسی انسان به منابع غنی سنگ خام جهت تأمین و ساخت ابزارهای سنگی مورد نیازش بسیار آسان بوده؛ چنان که در بررسی زمستان 1394 ش. حجم عظیمی از ابزارهای پراکنده در نیمۀ شرقی دشت دهلران خود مؤید این مطلب بود. این پهنه که بیش از 30 کیلومتر طول دارد و در مسیر دامنۀ ارتفاعات دالپری زاگرس مشرف بر دشت دهلران تا دشت عباس را دربر م یگیرد، پوشیده از ابزارهای سنگی است که شامل نمون ههای شاخص پوئینت ها، تیغ هها، سنگ های مادر شعاعی و تراشه های لوالوا است. این نمون هها م یتواند نشانۀ حضور انسان دس تکم از دورۀ پارین هسنگی میانی باشد. این مهم با توجه به وجود محوط ههای استقراری نوسنگی تا اواخر دوران اسامی نشانۀ یک روند طولانی از حضور انسان در این منطقه است.
