فهم امکان تحقق « علم دینی » در گرو آشنایی با مفاهیم بنیادی آن یعنی « علم » و « دین » و نحوه ارتباط آنها با یکدیگر است. چگونگی این ارتباط میتواند دستمایه اتخاذ روشی خاص در نیل به این امکان گردد. از آنجا که برخی از مبانی حاکم بر علوم جدید با مبانی معرفتی اسلامی تعارض دارد، ورود علوم جدید، به ویژه علوم انسانی به کشور ما، از ابتدا چالشهایی را به همراه آورد. عدهای راهکار را در تولید « علم دینی » معرفی کردند. از این رو، مهم ترین سؤال این است « علم دینی » به چه معنا و تحت چه شرایطی ممکن است؟ علامه جوادی آملی با تمسک به مبانی فلسفۀ الهی و برجسته سازی نقش عقل در معرفت دینی، معتقدند که علم ذاتاً با دین تعارضی ندارد و با آن آشتی پذیر است و رویکرد وحدت علم و دین، از طریق شمولیت بخشی و توسیع دائره حقیقت دین را، راهکار دستیابی به علم دینی میداند. شیوه پژوهش در این نوشتار اسنادی و بهره وری از منابع کتابخانهای بوده و بر اساس یافتههای پژوهش دیدگاه استاد جوادی آملی به سبب استفاده از ظرفیتهای فلسفه الهی در پیدایش علم دینی افق روشنی را برای پیدایش علوم انسانی اسلامی ترسیم مینماید.
