در دهه های اخیر یکی از مفاهیم بنیادی مورد بررسی در هر دو زمینه ی مطالعات تئوری و آزمایشگاهی فیزیک هسته ای، تحلیل برهم کنش دو هسته هدف و پرتابه تحت یک فرآیند خاص بنام واکنش همجوشی می باشد. بطورکلی، وقوع چنین واکنش هایی ترکیب جدیدی از نوکلئون ها را شکل می دهد که در اصطلاح "هسته ی مرکب" نامیده می شود و از لحاظ ساختاری دارای تعدادی نوکلئون برابر با مجموع نوکلئون های هسته های هدف و پرتابه می باشد. یکی از کاربردهای این نوع از واکنشها تلاش برای تولید عناصر فوق سنگین از کانال همجوشی یونهای سنگین میباشد. برای دستیابی به درک فیزیکی مناسب از واکنش یونهای سنگین، نیاز است تا اطلاعات کافی در مورد برهم کنش های هسته ای و کولنی میان هسته های شرکت کننده در واکنش را در اختیار داشته باشیم. در حقیقت، یکی از مهم ترین چالش های موجود در زمینه ی مطالعات تئوری این قبیل از واکنش ها فراهم آوردن مدل های قابل قبول برای پیش بینی رفتار نیروهای برهم کنشی، بویژه نیروهای هسته ای، در طول فرآیند همجوشی می باشد. چراکه در چنین شرایطی امکان بازتولید هرچه دقیق تر داده های آزمایشگاهی سطح مقطع همجوشی سیستم های برخوردکننده ی مختلف وجود خواهد داشت.
