طالب یا طالبا از ماندگارترین و شاید هم طولانی ترین تصنیف های مازندرانی است. منظومه طالب و زهره یکی از مهمترین داستان های عامیانه وفرهنگی مازندران است که در پی نسل ها سینه به سینه نقل شده است. مکرمه قنبری ،یک زن ساده روستایی بود که در اواخر عمر ،به هنر و به نقش در آوردن داستان های عامیانه و اسطوره های مازنی ،داستان های مذهبی و روایت های خیالی عموما عاشقانه پرداخت. از آنجایی که نقش پدیده فرهنگی مهم طالبا در جریان تقابل فرهنگ ها ، روز به روز کمرنگ تر می شود، در این مقاله تلاش شده است با بررسی تاثیر این منظومه روایی بر نقاشی های مکرمه قنبری ،با روش توصیفی و با استفاده از روش گردآوری کتابخانه ای گامی در جهت زنده نگاه داشتن این عنصر مهم فرهنگی برداشته شود. بررسی نقاشی های مکرمه قنبری حاکی از آن است که داستان طالب و زهره بر او تاثیر گذاشته و نقاش با زهره، نوعی همزادپنداری داشته است و این تاثیر در نقاشی های هنرمند نمود پیدا می کند.
