در دوران تیموریان استفاده از نقوش تزئینی نه تنها در کتاب آرایی بلکه در تزئینات وابسته به معماری چون کاشی کاری نیز رو به کمال نهاد. شاهنامه بایسنقری نمونه فاخر کتاب آرایی تیموری است که دارای نقوش تزئینی فراوان و همواره مورد توجه پژوهشگران می باشد. این نقوش تزئینی خواسته یا ناخواسته در تزئینات معماری نیز راه پیدا کرده اند. از سوی دیگر جلوه هنر معماری ایران پس از اسلام در مساجد پدیدار گشت و مسجد گوهرشاد به عنوان یکی از مهم ترین و شاخص ترین مساجد دوره تیموری، از تزئینات معماری فراوانی بهره برد. این مقاله، که به روش توصیفی و تطبیقی انجام گردید، می کوشد تا ضمن بررسی و شناخت آرایه های تزئینی گیاهی به کار رفته در شاهنامه بایسنقری، میزان و کیفیت به کار گیری این آرایه های تزئینی در تزئینات معماری مسجد گوهرشاد، نمونه شاخص معماری عصر تیموری را مورد بررسی و تطبیق قرار دهد. نتایج بررسی و تطبیق نقوش تزئینی به کار رفته در این دو شاخص هنری عصر تیمور نشان می دهد که در استفاده از نقوش تزئینی گیاهی در شاهنامه بایسنقری و مسجد گوهرشاد نوعی یکپارچگی و اشتراک به چشم می خورد.
