با شروع قرن بیستم، تغییرات فن آورانه شتابان، شهرنشینی روزافزون و ورودِ هنر به فضای شهری، گره خوردن حیاتِ روزمره ی مردم به «فضاهای عمومی» را باعث گردید؛ نیاز به تاسیس «نهادهای» جدید سر بر آورد و «شهر» به یکی از مساله های اساسی هنرمندان، برنامه ریزان شهری، معماران، سیاست مداران و تک تک شهروندان بدل شد. «هنر عمومی» به عنوان یکی از بیشمار راه های پاسخگویی به مساله ی شهر و شهرنشینی در دهه ی دوم قرن بیستم به عنوان سبکی مستقل مطرح و به کار گرفته شد. پژوهش حاضر به روش توصیفی - تحلیلی به تبیین و ارزیابی دو فضای شهریِ عمومی مهم در تایلند و ایران از منظر هنر عمومی میپردازد: پارک لامپینی در شهر بانکوک و پارک ائل گلی در شهر تبریز. از منظر ساختاری این دو پارک مشابهتهای عدیدهای با یکدیگر دارند که این مطالعه را از منظر روش شناختی توجیه پذیر میکند. بر اساس تحلیل مولفههای موجود از عناصر مشترک این دو پارک؛ دریاچه، مقیاس مشابه و هم زمانی تاریخ احداث فضا است. این پژوهش در مقام آزمون مدعا با واقعیتهایی که این تحقیق بر آنها دلالت دارند از روش تطبیقی کمی استفاده نموده است و بر مبنای تحلیل ثانویه تمایزات مابین دو فضا را مطرح میکند بطوریکه هر دو مکان در برخی از جنبه ها دارای ضعف و در برخی جهات دارای آثار منحصر به فرد می باشند.
