در دوران سلطنت شاه تهماسب صفوی بحث توبه شاه مطرح می شود؛ از این رو عدم توانایی پیروی از شاه توسط هنرمندان، موجب کم توجهی او نسبت به آنان می شود. در این دوران همایون در ایران با میرمصور آشنا و در صدد راه اندازی کارگاه نقاشی مغول بر می‌آید. عنایت همایون شاه به ایشان فرصتی را فراهم آورد تا برخی هنرمندان ناراضی از دربار به هندوستان مهاجرت کنند. هنرمندان مهاجر که هر یک نامی بلند آوازه در مکتب نگارگری ایران داشته‌اند، تحت حمایت همایون شاه و سپس فرزندش اکبر شاه، نقشی بی‌بدیل در بنیان نهادن سبک هندی – ایرانی ایفا کرده‌اند. این پژوهش به دنبال پاسخ بدین پرسش است که نگارگران مهاجر ایرانی مکتب تبریز دوم چه تأثیراتی بر نگارگری گورکانیان هند گذاشته‌اند؟ هدف از این پژوهش بررسی چگونگی تأثیر این هنرمندان ایرانی بر هنر و فرهنگ هند در مقطع تاریخی گورکانیان و تداوم آن در قالب سبک تلفیقی هندی – ایرانی در دوره‌های بعد است که با استفاده از روش توصیفی _ تاریخی و بهره‌مندی از اسناد و منابع موجود و مشاهدات میدانی در موزه‌ها صورت گرفت. نتیجه پژوهش حاکی از آن است که هنرمندان مکتب دوم تبریز مهاجرت کرده به هند، زمینه‌های تعامل هنری بین ایران و هند را فراهم ساخته و سبک هندی - ایرانی را به وجود آوردند. در سبک نگارگری هندی – ایرانی تاثیر نوع قلم‌گیری، رنگ‌آمیزی و ترکیب‌بندی خاص هنرمندان ایرانی به خوبی مشهود است.
