یکی از مواد اساسی در هنر ایرانی که در بسیاری از شاخه های هنری به ویژه هنر تجلید در طی بیش از شش قرن گذشته کابرد فراوانی داشته، مقوا است. این ماده اگر چه ساختاری کاغذی داشته و معمولا از خمیر کاغذ و یا چسباندن لایه های کاغذ تهیه می شود، اما به دلیل داشتن خصوصیات ذیل از نظر فیزیکی نسبت به کاغذ مزیت هایی را دارا است و می تواند دارای کیفیت های متفاوتی به عنوان تکیه گاه، نگاهدارنده و بستر برای یسیاری از هنرها باشد. این خصوصیات عبارت است از: ضخامت، مقاومت در مقابل فشار، قابلیت استحکام و سختی، پذیرش و سنخیت با مواد گوناگون مثل چرم، پارچه، کاغذ و یا چسب های سلولزی و پروتئینی، صاف و یکدست بودن، امکان قالبگیری، براقیت و ... یکی از مهمترین، باارزشترین و کاربردی ترین هنرهایی که در آن از مقوا به گونه ای اساسی استفاده شده، هنر تجلید کتب و مرقعات است که در طی بیش از شش سده گذشته به نیکوئی درخشیده است. هدف از انجام این پژوهش در واقع بررسی فن شناسی و آسیب شناسی مقواهای قدیمی ایران در درجه اول و بررسی شیوه های حفاظت و مرمت آنها در درجه دوم است. به گونه ای که به شناختی قایل توجه از ویژگی های فنی، ساختاری و کاربردی آن در دوره های مختلف تاریخی ایران و مقایسه آن با روند تاریخی سرزمین های دیگر اسلامی و اروپا، بررسی آسیب ها، عوامل آسیب رسان و نیز بررسی شیوه های حفاظت و مرمت مقواهای قدیمی اعم از آنچه که در کشورهای دیگر رایج است و آنچه که در کشورمان به شیوه سنتی و نیمه سنتی رواج داد و سپس رسیدن به یک نتیجه گیری از تلفیق آن دو، دست یابیم. پر واضح است که کسب این اطلاعات در جهت حفاظت و مرمت این آثار به ما کمک فرااوانی کرده و تضمین کننده سلامت این بخش از میراث فرهنگی خواهد بود.
