گیلگمش با عبور از جاده ی باستانیِ کوه های مرکزی زاگرس که بین النهرین تحتانی را به ایلام و دروازه های پارسی مرتبط می سازد؛ تأثیر عمده ای بر فرهنگ بومی جامعه ی آن روز ایران در نواحی مرکزی، جنوب و جنوب غربی ایران داشته است. با استناد به آثار کشف شده در مناطق جیرفت، تپه حسنلو، اطراف تخت جمشید در شیراز و ایلام می توان آن را با این نگرش اکتشافی مطابقت داد. روش پژوهش در این مقاله تاریخی و تحلیلی است و گردآوری مطالب با استفاده از پژوهش های میدانی (مستندات و یافته-های باستان شناسی) و مطالعات اسنادی، کتابخانه ای انجام گردید. از این رو پژوهش مذکور با هدف شناسایی بازتاب مؤلفه های فرهنگی و تاریخی سفر و حضور این اسطوره در نواحی مرکزی، جنوب و جنوب غربی ایران به دنبال پاسخ گویی به این پرسش است که سفر گیلگمش چگونه در شکل دهی فرهنگ و تاریخ نواحی مرکزی، جنوب و جنوب غربی ایران تأثیرگذار بوده است؟ نتیجه ی پژوهش حاکی از آن که شکل گیریِ انسانی تلفیقی که نیمی انسان و نیمی گاو است و نجات دهنده ی آدمی از سختی ها و نیز رام کننده ی حیوانات می باشد؛ نشان از تأثیر فرهنگی اسطوره ی گیلگمش دارد. نشانه های این ارتباط در آثار مکشوفه، نبرد با اهریمن، روحیه پهلوانی، رام کردن حیوانات وحشی، شوق و انگیزه، تعامل درست با محیط اطراف و طبیعت می باشد. در این میان عقاید مذهبی و جایگاه ماورائی آن نیز به نوبه خود از مهم-ترین دلایل پایداری شکل و نقش گاو-مرد در این نواحی می باشد.
