گفتگو با دکتر مهران رضائی دکتر مهران رضائی محقق جوان و پرکار عرصۀ فلسفۀ اسلامی است که دکتری خود را در رشته حکمت متعالیه در سال 1396 از دانشگاه اصفهان با درجۀ عالی دریافت کرده و هم اکنون نیز عضو هیئت علمی دانشگاه مازندران است. ایشان با تألیف چندین اثر علمی و تخصصی تکاپوی درخور و قابل تحسینی داشته است که در این بین، برخی از آثار ایشان در حوزه «فلسفه فعل» و «فلسفه تصمیم» بوده است. برخی از آثار وی عبارت اند از : مقاله های «تحلیل نقش گرایشات فطری در تصمیم گیری انسان از نظرگاه علامه طباطبایی»، « ارائه نظریه وزن کشی ساحات انسانی در تحلیل الگوی تصمیم گیری بر مبنای آرای فلاسفه متعالیه»، «فرآیند صدور افعال اختیاری انسان»، «واکاوی مناسبات علم و دین از منظر امام خمینی (ره)» ، «بازخوانی اصول انسان شناسی علامه طباطبایی پیرامون خانواده (با محوریت تفسیر المیزان)» و کتب «تصویر صدرایی سعادت(حکیم الهی، ملاصدرا در باب سعادت چه می گوید؟)» ، «بررسی رابطه سلم با «عبودیت و کمال» مبتنی بر مساله سنخیت [چاپ شده به عنوان بخشی از کتاب]». در این مصاحبه، نظر این استاد دانشگاه را درباره کنش اجتماعی جویا شده ایم. وی معتقد است گرچه افراد اجتماع، اجزای منفصل از هم هستند، «اجتماعِ این افراد» نوعی وحدتِ اعتباری ایجاد می کند که همین حد از وحدت اعتباری، یک «هویت اعتباریِ مستقل برای اجتماع» به مثابه مجموعه ای از اجزا را به وجود می آورد. این «هویت اعتباری استقلالیِ اجتماع»، منشأ کنش های متفاوت اجتماعی می شود. همچنین ایشان قائل است در کنش های اجتماعی، همواره نفع اجتماعی ملاک نیست، بلکه چه بسا یک تصور خودمحورانه عمومیت یابد و همان سبب کنشی اجتماعی (که در آن هرکدام از افراد صرفاً به دنبال منفعت شخصی هستند) شکل بگیرد.
