هدف از این پژوهش مطالعه واکاوی معناداری زندگی در پرتوی نظریه حیات معقول علامه جعفری بود. این تحقیق با روش توصیفی- تحلیلی نگارش گردید. بر همین اساس در می یابیم که معنای زندگی ، یکی از مسائل محوری در پیش روی انسان در جوامع پسامدرن است . از آنجا که انسان موجوی غایت گر و هدفمند است، همواره به دنبال اهدافی است تا بتواند یک زندگی عالی و رو به کمال داشته باشد و اشتیاق رسیدن به آن اهداف، خود موجب حرکت انسان به سوی تعالی و رشد می گردد. بدلیل اینکه قالب این اهداف مادی هستند،نمی تواند انسان را به غایت نهایی برسانند؛ در نتیجه موجب می شود که انسان به بی معنایی و پوچی ناشی از انتخاب نادرست هدف گرفتار گرددزیرا نتوانسته است به ماهیت و هدف متعالی این جهان پی ببرد. از منظر علامه جعفری، برای رسیدن به یک زندگی معنادار، انسان باید به دنبال یک زندگی ایده آل باشد ایشان تکامل تبیین انسان از معنای زندگی را متأثر از «حرکت اشتدادی و تکاملی» می داند. در منظومه تفکری ایشان، چنین زندگی ای ذیل الگوی حیات معقول ارائه می گردد که موجب اشتیاق و تکاپو و معنادهی به زندگی طبیعی انسان می شود تا به حیات معقول دست یابد؛ در نتیجه زندگی دنیوی در مسیر حیات معقول قرار خواهد گرفت و یک زندگی معنادار خواهد شد.
