در حال حاضر قراردادهای فرانچایز یکی از مهم ترین قراردادها در زمینه انتقال اموال فکری قلمداد می گردند. علی رغم اهمیت این قراردادها، جدیدبودن و در واقع فقدان سابقه تقنینی در نظام حقوقی ایران، موجب حدوث ابهاماتی در خصوص ماهیت و اوصاف این قرارداد شده است. نظر به رواج روزافزون قرارداد فرانچایز در گستره نظام های حقوقی داخلی و بین الملی و ضرورت تبیین ماهیت و چیستی این قرارداد در حقوق ایران، مقاله حاضر تلاش می کند تا با تمسک به قواعد عمومی قراردادها و مقایسه آن با رژیم حاکم بر این نوع قرارداد ضمن ارائه تصویر روشن از آن، ماهیت و اوصاف خاص این نوع قرارداد را که مهم ترین موضوع آن علائم تجاری است، شناسایی و مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد.
