بحران محیط زیست از پیامدهای مهم مدرینته است که به دنبال رشد فزاینده جهانی سازی؛ در کشورهای اسلامی پدیدار شده است. هر چند فعالیتهای پراکنده ای از سوی مسلمانان برای مهار این معضل انجام شده است اما به نظر نگارنده تنها با مراجعه به متون اصیل شریعت و اتخاذ برنامه های سازمان یافته می توان به حل کامل این مشکل امیدوار بود. این مقاله که با روش توصیفی- تحلیلی سامان یافته؛ قاعده «لاضرر» و قاعده «ضمان» را به عنوان دو راهبرد فقهی برای حل بحران محیط زیست پیشنهاد می نماید. کارآمدی این قواعد در حل معضل محیط زیست ؛ مستند به برخی ویژگی های این قواعد است که مهم ترین آن عبارتند از ؛ اعتبار شرعی، پذیرش عمومی از سوی مذاهب مختلف اسلامی، انعطاف زیاد در انطباق بر موضوعات و موارد مختلف ، برخورداریی از ضمانت اجرای درونی.
