زمینه و هدف : امید به زندگی بعنوان شاخص آماری؛ بیانگر متوسط طول عمر یک فرد در جامعه است. این شاخص از این جهت اهمیت دارد که بیانگر کیفیت سطح معیشت جوامع و عاملی برای سنجش میزان توسعه یافتگی است. شناخت عوامل موثر بر امید بزندگی نقش بسزایی در ارتقاء آن دارد. مقاله حاضر می کوشد تا این عوامل را با عطف نظر به تعالیم اصیل اسلامی و در پرتو آموزه های والای قرآن و سنت بررسی و تحلیل نماید. روش بررسی : پژوهش پیش رو به روش توصیفی – تحلیلی و با بهره جویی از منابع اسنادی و کتابخانه ای و نیز منابع الکترونیکی معتبر سامان یافته است. یافته ها : نوشتار حاضر از میان عوامل موثر ذکر شده برای امید به زندگی، به شش دسته از عوامل موثر رسید. این عوامل دست کم سازگار با تعالیم اسلامی و گاه کاملا منطبق با معارف اسلامی است. به همین دلیل؛ ترویج و گسترش این عوامل از نظر نظری و تئوریک؛ می تواند مورد اعتماد جوامع اسلامی قرار گیرد. نتیجه : تعالیم اسلامی به اقتضای جاودانگی و جامعیت متضمن اشارات و تصریحات روشن در باب امید به زندگی است. هر چند نگرش اسلامی به این موضوع کاملا با نوع نگاه جوامع غیر مسلمان منطبق نیست و افزایش این شاخص در هر شرایط – آن کونه که در مکاتب و جوامع مادی ترویج می شود- مطلوب اسلام نیست اما دست کم در برخی موارد امید به زندگی و افزایش آن مطمح نظر تعالیم اسلامی می باشد. این عوامل در دو عرصه فردی و جمعی مد نظر است.
