هر فعلی که از انسان سر می زند صورتی دارد که پس از انتقال به نشئه ی دیگر بر عاملش نمایان می گردد و از این به تجسّم اعمال تعبیر می شود؛ تجسّم اعمال موضوعی فلسفی و مهم و محوری در دین اسلام است، حقیقتی است که آثار آن، بعد از ارتحال شخص از دنیا مشخص می شود. از جنبه فلسفی، قرآنی و روایی تاکنون مورد اهتمام بزرگان بوده است. موافقان و مخالفان بسیاری نیز در این امر اظهار نظر نموده اند. علامه حسن زاده آملی از موافقان مبحث تجسّم اعمال هستند و این مسأله را از آیات الهی قرآن کریم و روایات تحلیل نمودند. این پژوهش که با روش توصیفی_تحلیلی انجام شده گویای این است که از نظر علامه حسن زاده آملی انسان در این نظام احسن و متقن الهی خودش را می سازد، اعمال آدمی ملکاتی می-شوند که این ملکات بذر صور ساز برای آن نشئه اند. با توجه به آیات قرآن کریم و روایات جزایی که به انسان داده می شود مطابق با علم و عمل اوست، هر عملی از عاملش جدا نمی گردد. در واقع خودت هستی که خود نمایی می کنی. تمامی اعمال و سکنات و اقوال و حتی نیّات هر نفسی در نشئه دیگر برایش متجسّم می شود، گویا هر آن چیزی که در درونش بود بروز پیدا می کند و هویدا می گردد.
