پژوهش حاضر با در نظر گرفتن تأثیرات مثبت و منفی متقابل امنیت ملی و آزادی رسانه ها و همچنین آگاهی نسبت به اهمّیت امنیت ملّی در رشد و شکوفایی حقوق فردی و اجتماعی، از جمله حق آزادی بیان، به دنبال یافتن راهکاری حقوقی جهت تعیین ضوابط دقیق برای محدودسازی آزادی بیان به استناد امنیت ملی و نیز یافتن راهکاری برای جلوگیری از سوءاستفاده ی دولت ها و مقامات دولتی از مفهوم امنیّت ملی است. پژوهش حاضر با روش تحلیلی به بررسی موضوع پرداخته و در جمع آوری داده ها، از روش کتابخانه ای و نیز مقالات و رساله های دانشگاهی و همچنین منابع اینترنتی فارسی، بهره برده است. آزادی رسانه ها، مخصوصاً مطبوعات، از حقوق نشأت گرفته از آزادی بیان است که در تمام اسناد بین المللی و قوانین اساسی و عادی کشورها مورد توجّه قرار گرفته است. با توجّه به تأثیر عمیق رسانه ها بر افکار عمومی، آزادی مطلق رسانه ها می تواند خسارات جبران ناپذیری به استقلال کشورها و موجودیت حکومت ها وارد سازد. لذا اکثر دولت ها در قوانین خود، محدودیت هایی برای آزادی بیان به استناد امنیت ملّی پیش بینی کرده اند. از طرفی ممکن است مفهوم امنیت ملّی مورد سوءاستفاده ی دولت ها یا برخی مقامات دولتی قرار گیرد تا از انتشار اطلاعاتی که ضرری برای منافع ملّی ندارد، جلوگیری شود. لذا برای اعمال این گونه محدودیت ها، باید ضوابط قانونی خاصی مقرّر شود. راهکار جلوگیری از سوءاستفاده ی دولت ها، ایجاد و پایبندی نهادهای دولتی به قانونی است که در آن اصل آزادی رسانه و لوازم آن صراحتاً تضمین شود، و چهارچوب و مصادیق محدودیت رسانه ها به استناد امنیّت ملّی، به طور دقیق ذکر شده باشد. همچنین فراهم نمودن پشتوانه ی نظری و نهایتاً تعیین چهارچوب حقوقی در قالب اسناد سیاست گذاری و قوانین و تضمین دادخواهی رسانه ها از تصمیمات محدود کننده می تواند موجب کاهش تنش بین این دو مقوله و رعایت هر دو شود.
