باستان شناسان برای تبیین، تفسیر و تحلیل مسائل باستانی و شناخت دقیق آن ها به علوم مختلفی نیازمندند تا با کمک آن ها بتوانند شرایط واقعی زندگی جوامع باستان را آن چنان که بوده است، بشناسند؛ ازاین رو لازم است از علوم مختلفی برای دستیابی به اهداف خود بهره جویند. هر یک از علوم جوابگوی برخی از پرسش هاست و به نوبه ی خود در بازسازی بخشی از زندگی انسان گذشته دخالت داشته است. جانور باستان شناسی یکی از علوم میان رشته ای باستان شناسی است که به بررسی بقایای جانوری به دست آمده از محوطه های باستانی می پردازد. به طورمعمول هدف از مطالعات جانور باستان شناسی درک ارتباط بین انسان و محیط و به خصوص رابطه ی بین انسان و جمعیت های حیوانی است. جانور باستان شناسی در اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20 شکل گرفت و سال هاست که پژوهش هایی ازاین دست در کشورهای مختلف انجام می شود. جانورباستان شناس با مطالعه ی بازمانده های استخوان حیوانی اطلاعات قابل توجهی راجع به تغذیه و اقتصاد زیستی به دست می آورد؛ که البته این مطالعه و تحقیق مستلزم شناخت چندبعدی انسان و حیوان است. باستان شناسی از یک سو بعد فرهنگی، عقیدتی و فلسفی انسان را مطالعه خواهد کرد که رشته هایی همچون مردم شناسی، زبان شناسی و ... به کمکش خواهند آمد و از سوی دیگر بعد زیستی انسان و نیز حیوانات مؤثر در زندگی انسان را مطالعه خواهد که الزاماً با شناخت محیط زیست، زیست شناسی، جانورشناسی و استخوان شناسی مرتبط است. تمامی این ابعاد یک مجموعه ی لاینفک را تشکیل داده که نمی توان هیچ یک را مستقلاً بررسی کرد. این پژوهش ضمن معرفی دقیق شاخه ی جانورباستان شناسی، اهمیت ره آوردهای جانور باستان شناسی در مطالعات باستان شناسی نشان داده شده و همچنین صدماتی که از عدم توجه به این رشته در مطالعات باستان شناسی ایران وارد آمده ازجمله عدم شناخت صحیح از شیوه های بهره برداری از جانوران و نیز آداب ورسوم مرتبط با جانوران ازجمله مراسم قربانی و امثال آن، بررسی شده است.
