باستان شناسی علمی است از زیرشاخه های انسان شناسی که در یک تعریف کلی، هدف غایی و نهایی آن مطالعه فرهنگ انسان گذشته است و در این رهگذر، تنها دست مایه تجسس در مورد انسان، بقایای مادی به جای مانده از آنهاست. به همین دلیل، تفسیر بقایای مادی به جای مانده حائز اهمیت فراوان است. در مواردی باستان شناس کاربردی برای شیئی در نظر می گیرد که نیازمند واکاوی بیشتر در خصوص ماهیت و کاربرد آن احساس می شود؛ اینجاست که رویکرد باستان شناسی تجربی می تواند با آزمونِ فرضیه باستان شناس، به فهم صحّت و یا عدم صحّت فزض اولیه باستان شناس کمک کند. در واقع باستان شناسی تجربی به منظور بررسی و تجزیه و تحلیل هرچه بهتر و آگاهی بهتر از کاربرد اشیاء و مواد فرهنگی ابداع شده است. با وجود آنکه این رویکرد در آغاز تنها به منظور ارضاء حس کنجکاوی عتیقه بازان و بعداً باستان شناسان به صورت شخصی انجام می شد، رفته رفته شکل علمی به خود گرفت و به عنوان یکی از رویکردهای مورد استفاده در باستان شناسی شناخته شد. باستان شناسی تجربی علاوه بر درک بهتر موارد استفاده از مواد فرهنگی مختلف توسط انسان در گذشته، با برآورد چگونگی و نحوه ی ساخت این دست ساخته ها و آزمون شیوه ی کار و میزان انرژی مورد استفاده برای انجام امور مختلف در دوران باستان و از این طریق تفحص در خصوص به صرفه بودن و یا نبودن رفتاری باستانی؛ راهبردی مناسب برای آموزش بهتر وقایع گذشته به مردم عامه و آگاهی بهتر و یا حتی ایجاد محیطی برای تجربه زندگی ای باستانی به کار آید.
