در سالهای اخیر جمهوری اسالمی ایران در گفتمان سیاست خارجی روسیی ه جایگیاه ویی ه ای پیدا کرده است. بخشی از این اهمیت را میتوان به سبب نفوذ گفتمان نظریۀ چهیارم سیاسیت که به رویکرد غالب این کشور تبدیل شده اسیت دانتیت کیه در سیه دهی ۀ اخییر تی ثیر قابیل مالحظهای بر سیاستهای کرملین داشته است. پایهگذار این نظریه، الکتاندر دوگین فیلتیو روس است که نام نواوراسیاگرایی را بر آن نهاده است. طرفداران این گفتمان بر این باورند کیه باید متکو با نگاه جدید در سیاست خارجی خویش، بخشیی از راهبیرد خیود را از غیرب بیه شرق پیش ببرد و متحدان جدیدی را در شرق از جمله ایران جتتوجو کند. دو کشور ایران و روسیه همدیگر را »متحد راهبردی« توصیف کردهاند. این سخن بارها از زبان برخی نخبگان در هر دو کشور بهوی ه از سوی شخص پوتین و نیز رهبر انقالب اسالمی ایران مطرح شده اسیت. از اینرو، پرسش اصلی نوشتار این است که با توجه به محورییت نو اوراسییاگرایی در دو دهی ۀ اخیر در سیاست خارجی روسیه، جمهوری اسالمی ایران در آن چه جایگاهی دارد؟ برای پاسخ به این پرسش این فرضیه مطرح میشود: دو کشور با نگاه واقعبینانه در شرایط بی هوجیود آمیده )گذر بر یک جانبهگرایی( به جایگاه یکدیگر مینگرنید و در چیارچوب نظریی ۀ اوراسییاگرایی جدید ایران شرایط وی های یافته اسیت. بنیابراین یافتیه هیای نوشیتار حیاکی از ایین اسیت کیه نواوراسیاگرایی در سیاست خارجی روسیه نقش آشکاری ایفا میکند و بهدنبال آن، ایران نیز در این رویکرد جایگاه وی های دارد
