منطقه قفقاز جنوبی و منطقه خزر جزء مناطق با اهمیت ژئواستراتژیک است که به عنوان یک کریدور ارتباطی از اروپا به آسیای مرکزی عمل می کند و با توجه به ذخایر غنی حامل های انرژی ایران و نیاز مبرم کشورهای منطقه و اروپایی به این انرژی، ایران را از نظر جایگاه تبادل انرژی و استفاده از فرصت های پیش رو، بسیار با اهمیت جلوه داده است. در این میان، ایران رقبایی جدی نیز برای دستیابی به این بازار در کنار خود می بیند که مهم ترین آنها دو کشور روسیه و آذربایجان می باشند. با وجود فراهم آمدن فرصت هایی برای ایران در جهت گسترش نفوذ خویش در منطقه قفقاز جنوبی و همچنین بستر مناسب و امن در قالب همکاری با کشورهای اوراسیا ولیکن با چالش های جدی روبه رو بوده است. از این رو سوال اصلی پژوهش اینگونه مطرح می شود که چرا جمهوری اسلامی ایران با وجود برخورداری از ذخایر عظیم انرژی و ظرفیت های ترانزیتی در انتقال انرژی به قفقاز جنوبی در قیاس با رقبا ناموفق عمل کرده است؟ نگارندگان برای پاسخ به پرسش حاضر از منابع و اطلاعات مستند و معتبر که به روش کتابخانه ای گردآوری شده است، بهره گرفته اند. هم چنین یافته های پژوهش نشانگر آن است که با وجود مهیا بودن بازار مناسب در این منطقه برای انتقال انرژی ایران ولیکن وجود برخی از چالش هایی همچون: حضور قدرت های بزرگی همچون آمریکا و اتحادیه اروپا در منطقه قفقاز جنوبی، سیاست کاهش وابستگی به انرژی ایران و تمایل به کمرنگ کردن حضور ایرن در منطقه از سوی کشورهایی همچون روسیه و ترکیه، پیدایش بعضی از کریدورهای رقیب برای ایران در راستای اهداف و منافع سیاسی کشورهای اروپایی و روسیه، وجود مشکلات در میادین نفت و گاز ایران و افزایش مصرف سرانه انرژی در ایران که سبب کاهش منابع انرژی می شود نیز زمینه را برای مانور انرژی ایران در منطقه قفقاز جنوبی با اختلال روبه رو ساخته است.
