سابقه و هدف: : مربیان نقش مهمی در تسهیل استراتژی های پیشگیری از آسیب به منظور کاهش خطر آسیب ایفا می کنند، با وجود این نقش مربیان تحت تاثیر میزان دانش و نگرش آنها در مورد برنامه های پیشگیری از آسیب قرار دارد. هدف تحقیق حاضر بررسی میزان دانش و نگرش مربیان فوتبال در مورد پیشگیری از آسیب بوده است. روش بررسی: در این تحقیق پیمایشی 200 مربی فوتبال در استان مازندران پرسشنامهای حاوی مجموعه ای از سئوالات باز و بسته پاسخ راجع به میزان دانش و نگرش در مورد پیشگیری از آسیب های ورزشی را در فوتبال پر کردند. از رویکردهای توصیفی کمی و کیفی به ترتیب برای تحلیل پرسش های بسته و باز پاسخ استفاده شد. یافتهها: دانش مربیان در مورد آسیب های شایع سر و اندام فوقانی و عوامل خطرزای مرتبط با آسیب کمتر از میزان دانش در مورد آسیب های رایج اندام تحتانی بود. به طور خاص، در مورد آسیب سر )تکان مغزی( در رشته فوتبال دانشی وجود نداشت. مربیان نگرش مثبتی در مورد پیشگیری از آسیب داشتند. با وجود این، عدم دانش کافی، عدم توجه مسئولین و محدودیت های زمانی و مکانی موانع اصلی عدم اجرای برنامه های پیشگیری از آسیب بود. نیمی از مربیان اعتقاد داشتند ادامه بازی توسط بازیکنان علیرغم وجود آسیبدیدگی تحت فشار مربیان صورت می گیرد. میل به پیروزی، ناچیز پنداشتن آسیب و اثبات خود به مربی دلایل اصلی چنین رفتارهایی است. نتیجهگیری: به نظر می رسد دانش مربیان در مورد آسیب های اندام فوقانی در فوتبال اندک است. پیشنهاد می شود فدراسیون فوتبال و هیات های فوتبال استان و شهرستان با برگزاری دوره های آموزشی، دانش مربیان در زمینه آسیب های رایج و عوامل خطرزای مرتبط با آسیب فوتبال به خصوص آسیب های سر را ارتقاء بخشند.
