مقدم ه در بین اشکال گوناگون مشارکت سیاسی مانند فعالیت در احزاب سیاسی و نهادهای مدنی، جنبش های اجتماعی و سیاست اعتراض، مشارکت انتخاباتی و رفتار رأی دهی یکی از پربسامدترین کنش سیاسی در دموکراسی های نهادینه است که از دهه های آغازین قرن بیستم میلادی ، بویژه نیمه دوم آن، موضوع مطالعه و توجه سیاست شناسان، انتخابات پژوهان، و سیاست ورزان و کنش گران سیاسی واقع شده است.در این میان علاوه بر رشته های علوم سیاسی، جامعه شناسی، روان شناسی، روان شناسی اجتماعی و اقتصاد سیاسی، دانش جامعه شناسی سیاسی نیز در قالب عمومی رفتارشناسی موضوع رفتار رأی دهی را در کانون توجه خود قرار 1سیاسی یا به طور تخصصی رشته رأی شناس ی داده است و سرآمدان این رشته علمی در ذیل مکاتب و نحله های نظری و مطالعات تجربی گوناگون کوشیدند زوایای پرشمار این شکل از رفتار سیاسی را واکاوی نموده و راهنماهای تحلیلی راهگشایی را ارائه کنند. که مکتب های کلمبیا و میشیگان، نظریه شکاف، مدل های ابرازی و ابزاری، مدل انتخاب عقلانی، نظریه منازعه، تبیین های ساختاری، نهادین و تعامل گرایانه رفتار رأی دهی فقط بخشی از این کوشش علمی به شمار می آید . اگرچه در نگاه اولیه به نظر می رسد که مرکزیت سطح تحلیل خرد و تمرکز بر ویژگی ها، منابع و ظرفیت های فردی رأی دهندگان در پژوهش های رفتار سیاسی ، آن را از مدار موضوعی جامعه شناسی سیاسی خارج می کند، اما با نظر به بسترمندی اجتماعی و زمینه پروردگی کلیه کنش های سیاسی افراد و اثرپذیری آن از شناسه های محیطی و مختصات جوامع گوناگون، مطالعه رفتار رأی دهی از منظر جامعه شناسی سیاسی وجاهت موضوعی پیدا می کند و همین بنیادهای اجتماعی سیاست و مختصات متمایز و شالوده های منحصر به فرد اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی و نیز صورتبندی نیروهای اجتماعی جوام ع مختلف، موجب می شود الگوهای رفتار رأی دهندگان در جامعه های متفاوت و در بازه های زمانی مختلف در یک جامعه، تفاوت معناداری را نشان دهد.امری که برای جامعه شناسان سیاسی و انتخابات پژوهان موضوعی درخور تحقیق نمایان می شود . مختصات ساختاری جوامع از سویه های چندی با رفتار رأی دهی شهروندان نسبتی گسست ناپذیر برقرار می کند. شکل گیری ترجیحات سیاسی و سیاستی رأی دهندگان، برجسته شدن مسائل و موضوع های انتخاباتی نزد افکار عمومی، برآمدن یا به حاشیه رفتن متغیرهای اجتماعی اثرگذار بر آرای رأ
