مفهوم سرمایۀ سیاسی، اصطلاحی نسبتاً نوپدید در قاموس سیاست و محل تلاقی دانش های گوناگون است که استواری سیاسی،همبستگی اجتماعی و انسجام ملی در نظام های سیاسی گسترده،پیچیده و غیرشخصی مدرن،بیش از پیش به آن وابسته است. با این حالعلی رغم اهمیت بنیادین و کاربردی آن،هنوز پژوهش مستقل چندانی درباره آن صورت نگرفته است. از زاویۀ رهیافت نهادین،سرمایۀ سیاسی، سازه ای سیاسی- اجتماعی،پدیده ای اقتضایی،زمینه مند و زمان پرورده است که تغییرات نزولی آن، پیامدهایی عمیق برای سامان و استواری سیاسی جوامع دارد. با این ملاحظه، این مقاله بدین پرسش اصلی می پردازد که پیامدها و دلالت های فروکاهش سرمایۀ سیاسی چیست؟ فرضیۀ مقاله چنین است که کاهش سرمایۀ سیاسی،پیامدهای چندوجهی مانند بالا رفتن هزینۀ مبادلات سیاسی،کاهش مشارکت مدنی،افزایش فساد،افزایش قابلیت تنظیم گری و مداخله جویی حکومت،رواج آنومی و نافرمانی و فرسایش مشروعیت سیاسی دارد و دلالت مهم آن، وقوع تغییرات جدی در ساحت های گوناگون جامعۀ سیاسی است. این نوشته با الهام از رویکرد نهادگرایی سیاسی و با روش توصیفی- تحلیلی در چهارچوب نظری ترکیبی بوردیو و دیگران، ابعاد مفهومی سرمایۀ سیاسی و پیامدها و دلالت های فروکاهش آن را بررسی می کند.
