مناطق آزاد و ویژه اقتصادی به عنوان یک مداخله راهبردی در توسعه کشورها تلقی می شود که در آن از قلمروهای جغرافیایی با حداقل مداخلات اما هوشمندانه استفاده می شود. درک جامع از نظریه ها و اقتضائات نهادی برای استفاده از پتانسیل آنها در ارتقای اقتصاد دانش‌بنیان مورد توجه است. کتاب حاضر با تکیه بر دو نظریه برجسته رومر یعنی «رشد اقتصادی» و «شکاف دانش- فناوری»، به روشنگری بر عملکرد مناطق آزاد و ویژه اقتصادی به عنوان بازیگران کلیدی نظام نوآوری ایران می پردازد. نیک پیداست، مداخله دولت در ایجاد و راهبری این بازیگران که درصدد رشد اقتصاد کلان هستند مستلزم بهره‌مندی از نمود دوگان توسعه‌ای-تنظیم‌گری دولت است. چنین مقرراتی در رفع موانع داخلی که مانع از اتصال به اقتصادهای منطقه ای و جهانی می شود و در عین حال تسهیل تلاش‌های جمعی ملی برای دسترسی به بازارهای جهانی را ممکن می‌سازد.
