بنگاه ها برای بقای خود در بازار متلاطم و ارتقای جایگاه رقابتی خود تلاش می کنند تا عملکرد نوآورانه خود را افزایش دهند. مجموعه این تلاش ها الزاما به کسب منفعت و افزایش سهم آنها در بازار نمی شود. محققان به منظور فهم این کاستی، تلاش کرده اند بر عوامل موثر بر عملکرد نوآوری توجه کرده و چگونگی آن را بسنجند. اما موضوعی که بدان کمتر پرداخته شده است رفتار نوآورانه بنگاه هست که می تواند بر عملکرد نوآوری موثر باشد. پژوهش حاضر با وام گیری از مفهوم توانمندی های پویا تلاش کرده است انواع توانمندیهای ممکن جهت خلق محصولات، خدمات و فرآیندهای نوین را در سه دسته کلی توانمندی های نوآوری، توانمندی های مبتنی بر همکاری، و توانمندی های مکمل دسته بندی نموده و با ارائه فرضیات مختلفی اثرگذاری این توانمندی ها در عملکرد نوآورانه بنگاه را بیازماید. بدین منظور پرسشنامه ای طراحی و بین 180 شرکت فعال در بازار ایران توزیع شده و از آنها خواسته شد که علاوه بر گزارش تعداد محصولات/خدمات جدید، تعداد فرآیندهای نوین، و عملکرد مالی خود، انواع اقدامات انجام شده در حوزه نوآوری خود را نیز بین سال های 1392 تا 1394 گزارش نمایند. نتایج تحلیل پرسشنامه ها پس از تأیید روایی و پایایی آنها و ایجاد معادلات ساختاری، با استفاده از روش حداقل مربعات جزئی (PLS) نشان داد که توانمندی های نوآوری و توانمندی های مبتنی بر همکاری اثر مثبت معنادار در عملکرد نوآوری دارند. همچنین به صورت جزئی، تحقیق و توسعه داخلی، آموزش نیروی انسانی، طراحی، تحقیق و توسعه مشارکتی و خرید دانش فنی دارای ضرایب مسیر بزرگ در مدل PLS حاصله بوده و بالتبع اثر معنادار روی نوآوری دارند و از سوی دیگر خرید ماشین آلات و ابزارها تأثیر معناداری در خلق نوآوری ندارند.
