جهانبخش رئوف

سیکلواکسیژناز-2 (COX-2) که محصول ژن پروستاگلاندین اندوپراکسید سنتاز-2 (PTGS2) است با تولید پروستاگلاندین ها به ویژه PGE2 در شروع میتوژنز، التهابات و بدخیمی ها نقش ایفا می کند. مهار COX-2 چه از لحاظ عملکردی چه مهار بیان آن می تواند باعث کاهش تعداد تومورها و اندازه ی آن ها شود. این پروتئین که در مسیر سیگنال دهی WNT فعال است و همچنین یکی از پروتئین های پایین دستی AMPK است که از این طریق نیز می تواند با سرطان روده بزرگ مرتبط باشد. از سویی ساختار چهاررشته ی گوانینی در نواحی پروموتری برخی از اونکوژن ها تشکیل می شود که در نتیجه ی آن بیان این ژن ها کاهش می یابد و در کنترل بیان اونکوژن ها نقش ایفا می کند. در این مطالعه ما به بررسی ارتباط بیان COX-2 در سطح mRNA با سرطان روده بزرگ و راست روده و ویژگی های آسیب شناختی این بیماری در سطح بافتی بیماران پرداختیم و توان تشکیل ساختار چهاررشته ی گوانینی تحت تیمار TMPyP4 به عنوان پایدارکننده ساختار چهاررشته ی گوانینی در ناحیه ی پروموتری این ژن جهت کنترل بیان آن را ارزیابی کردیم. همچنین نقش چندشکلی های تک نوکلئوتیدی غیرهمسان و جهش های دگرمعنا (missense mutations) در تغییر عملکرد و ساختار COX-2 را در سطح درون تراشه ای مورد بررسی قرار دادیم. در نهایت ارتباط miR-205، miR-210، miR-154 و miR-370 که با AMPK مرتبط هستند در زیرگروه های طبقه بندی مولکولی CMS در مقایسه با گروه کنترل مورد بررسی قرار گرفتند. بیان ژن PTGS2 در سطح mRNA با روش qPCR در میان 90 نمونه بافتی از 45 فرد مبتلا به سرطان روده بزرگ و راست روده مورد سنجش قرار گرفت. نمونه های کنترل بخش های بافتی سالم جانبی همان افراد بیمار بود. این داده ها با روش ΔΔCq و بیان فولد (Fold expression) تجزیه و تحلیل شدند. جهت بررسی توان تشکیل ساختار چهاررشته ی گوانینی در ناحیه ی پروموتری این ژن، توالی اولیگومری مورد نظر و اولیگومرهای کنترل مثبت و کنترل منفی تحت تیمار غلظت های مختلف TMPyP4 به عنوان پایدارکننده ی این ساختار قرار گرفتند و با روش های سنجش توقف PCR، DPV در سطح خارج سلولی بررسی شدند. پس از آن اثر این ترکیب و پتانسیل تشکیل این ساختار در COX-2، با سنجش تغییرات بیان COX-2 در سلول های HT-29 سنجیده شد. همچنین در سطح بیوانفورماتیکی توسط نرم افزارهای برخط مختلف آثار جهش های دگرمعنا و یا چندشکلی های