تلومرها، ساختار نوکلئوپروتئین ویژه در انتهای همه کروموزوم های یوکاریوتی می باشند که نقش مهمی در فرایند سرطانی شدن سلول ها بر عهده دارند. تلومراز، آنزیم تخصصی مورد هدف نواحی تلومرها است که معمولا در سلول های سرطانی، مقدار زیادی دارند. در انسان، نواحی انتهایی DNA، تلومری با تکرار توالی TTAGGG، ساختاری چهار رشته ای را تشکیل می دهد. در واقع، ایجاد ساختار چهار رشته ای در انتهای نواحی تلومرها، آنها را از دسترس آنزیم تلومراز دور کرده و مانع از فعالیت این آنزیم می گردد. از این رو، کنترل عملکرد این ساختار، هدف مناسبی برای طراحی و یا بررسی داروهای ضد سرطان ایجاد می کند. در تحقیق حاضر، پس از تهیه ساختارهای مزوحفره SBA-15 با حفرات نانومتری، این ساختار به صورت تیوله عامل دار شده و به منظور اصلاح سطح الکترود صفحه چاپی گرافیت استفاده گردید. در ادامه، نانوذرات طلا به روش الکتروشیمیایی بر روی سطح آن تشکیل شد تا منجر به ایجاد گزینش پذیری بالاتر برای ساختار تیوله چهار رشته ای DNA شود. در ادامه، رفتار داروهای مختلف تاموکسیفن (TAM)، فلوتامید (Flu) و همچنین داروهای هم خانواده با سفالکسین (CEF) نظیر سفکسیم (CIF) و آموکسی سیلین (Amo) به عنوان لیگاند، در پایدار کردن این ساختار مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که داروهای ضد سرطان فلوتامید و تاموکسیفن بالاترین پاسخ ها را ایجاد می کند. در مرحله دوم کار از این استراتژی به منظور ساخت یک ماشین DNA بهره گرفته شد و رفتار ماشین DNA در شرایط مختلف بررسی شد. تاثیر عوامل مختلف، نظیر: غلظت نمک، pH محلول، لیگاندهای پیوند- مثبت و پیوند- منفی و رشته مکمل DNA با ابعاد مختلف بر تشکیل و پایداری ساختار چهاررشته ای DNA، مورد بررسی و مطالعه قرار گرفت. از فنون مختلف الکتروشیمی تجزیه ای، نظیر: ولتامتری پالس تفاضلی، ولتامتری چرخه ای و ... ، جهت مطالعه رفتار الکتروشیمیایی زیست حسگرهای تهیه شده قبل و بعد از مرحله تثبیت و برهمکنش با لیگاندهای مورد نظر استفاده شد. همچنین، از روش طیف بینی دورنگ نمایی دورانی (CD) برای بدست آوردن اطلاعاتی در مورد نحوه برهمکنش داروهای مختلف با این ساختار و نحوه شکل گیری ساختار مورد نظر استفاده گردید.
