در این مقاله به بررسی اجمالی روش ساخت و خواص چندسازه های حاوی پلی اکسومتالات/پلیمر پرداخته خواهد شد. پلی اکسومتالات ها POM))، خوشه های گسسته، مولکولی، حاوی اکسید فلز ودارای اندازه های مختلف، از یک تا چند نانومتر هستند که توپولوژی های مختلف و خواص شیمیایی و الکترونیکی متنوعی را نشان می دهند. پلی اکسومتالات ها، اسیدیته بسیار قوی را نشان می دهند، که موجب می شود آن ها کاتالیزورهای اسیدی کارآمدی برای واکنش های خاص مانند استری شدن، هیدرولیز، آلکیلاسیون فریدل-کرافتس و پلیمریزاسیون بازکننده حلقه تتراهیدروفوران باشند. ادغام اجزای معدنی با ماتریس های پلیمری، باعث خواهد شد که خواص فاز معدنی با پلیمرها ترکیب شده و عملکردهای جدیدی ایجاد شود. از توده های ساختمانی میکرومتری معدنی، برای تقویت مقاومت مکانیکی، بهبود پایداری حرارتی و شیمیایی و بهبود عملکرد مواد پلیمری استفاده شده است. با توسعه سریع فناوری نانو، پلیمرها همچنین می توانند به عنوان بستری برای تثبیت نانوساختارها استفاده شوند، که در نهایت چندسازه های حاصل، به طور همزمان، ویژگی های نانوساختارها و بستر های پلیمری را خواهند داشت. روش هایی از جمله ترکیب فیزیکی، جذب الکترواستاتیکی، پیوند کووالانسی و اصلاح ابر مولکولی، روش های اصلی برای ترکیب پلی اکسومتالات در ماتریس های پلیمری آلی یا معدنی (به عنوان مثال سیلیس) هستند. چندسازه های پلی اکسومتالات/پلیمر، دارای ویژگی های مختلف از جمله ویژگی های نوری، الکتریکی یا کاتالیزوری منحصر به فرد پلی اکسومتالات و قابلیت پردازش و پایداری مطلوب ماتریس های پلیمری هستند. چندسازه های پلی اکسومتالات/پلیمر ممکن است کاربردهای زیادی در اپتیک، الکترونیک، زیست شناسی، پزشکی و کاتالیز داشته باشند.
