نگارگری هنر دیرین ایرانیان است که از دوران بعد از اسلام تبدیل به هنر نگارگری اسلامی شد .جهانی پر از رمز و راز را بنمایش میگذارد .نگارگری ایرانی که با اندیشه فلسفی، عرفانی که با روح ایرانی سازگار است نشاًت گرفته است .هنرمند ایرانی هیچگاه قصد واقعگرایی نداشته است، بلکه او با توسل به خط و سطح و رنگ، جهان موردنظر خود را نشان میدهد در این پژوهش به بررسی دو مکتب نگارگری تیموری و صفوی بر اساس حکمت نور سهرودی، پرداخته شده است .که هدف از انجام پژوهش بررسی فرم و معنا در برخی از نگارههای مکاتب تیموری و صفوی است تا بتوان تأثیر نور در نگارهها را با توجه به حکمت سهروردی پیدا کرد و با توجه به بررسیهای انجامشده نظر بر این است که هنرمندان آن دوران شناخت فراوانی از عرفان و حکمت اشراق داشتهاند و میتوان در آثار آنها نور را بهوضوح در رنگها و در فرمها و خطوط مشاهده کرد .که نگارگر آن دوران شناختی از مبنای نور، معرفت و عالم فرازمینی که برگرفته از عرفان و حکمت اشراق است داشته است و جهان پررمز و راز خود را با شناخت آن توانسته روی سطح دوبعدی اجرا کند.
