هنر خوشنویسی را بهصورت بارزی در تمام آثار هنری ایران میتوان دید. خوشنویسی هنری بدیع و یکی از عرصههای تجلی ادبیات، آرزوها و آمال، ادعیه و آیات قرآنی میباشد. ظروف مختلف و انواع ابنیه تاریخی هر عصر همواره از بهترین جلوهگاههای هنر خوشنویسی بوده و به علت تنوع خط، کاربردی بودن و تولید گسترده میتوانند بهخوبی منعکسکننده چگونگی ارتباط خوشنویسی با انواع هنرهای سنتی باشند. این مقاله به شیوه توصیفی-تطبیقی انجام شده و هدف آن یافتن نشانههایی از سیر تحول هنر خوشنویسی به لحاظ فرمی و محتوای کتیبههای آنها است. همراه با تحولاتی که در چهار قرن اولیه پس از اسلام؛ تغییراتی در شکل و نوع خوشنویسی ایجاد شد؛ ازآنجاکه این هنر نقش تزیینی داشت بهخوبی در آثار بهدستآمده رد پای این تغییرات دیده میشود. یافتههای مقاله با توجه به بررسیهای انجامشده نشان میدهد که خطوط کتیبههای سلجوقی بیشتر در ادغام با نقوش گیاهی اجرا شدهاند؛ اما در دورهی صفوی کمکم نقش تزیینات گیاهی درون کتیبه کمرنگتر و در عوض خط نگارهها مشخصتر و خواناتر شدهاند
