ارزیابی طرح ها و برنامه ها یکی از فعالیت های اساسی برنامه ریزان است و اگرچه استفاده از اصول، روشها و تکنیک های ارزیابی در کشورهای اروپایی و آمریکایی از اواسط قرن بیستم میلادی آغاز شده است، اما این فعالیت در عرصه ی برنامه ریزی شهری و منطقه ای در ایران همچنان ناشناخته است و در اکثریت موارد طرحها، برنامه ها و پروژه ها در هیچ یک از مقاطع زمانی مورد ارزیابی واقع نمی شوند. در نتیجه مستمرا اشتباهات تکرار شده و هزینه های زیادی صرف می شود که می توان با دریافت بازخوردهای ارزیابی از وقوع آنها جلوگیری کرد. این در حالی است که نتایج حاصل از اجرای برنامه های توسعه ی فضایی در مقیاس شهری و برنامه ریزی توسعه می تواند برای منطقه ای بر افراد جوامع تأثیر گذاشته و این تأثیرات با توجه به مقیاس زندگی افراد بسیاری اهمیت داشته باشند. علاوه بر این شیوه های تهیه و تحقق طرح های توسعه شهری و همچنین اهداف و محتوای این طرح ها از هنگامی که در هدایت توسعه شهرها مورد استفاده قرار گرفتند، دست خوش تحولات بسیاری شده است. این تحولات در کشورهای مختلف به گونه ای متفاوت مطرح بوده است و در اغلب کشورها این تحولات یا هم زمان نبوده اند و منقطع صورت گرفته اند و یا این که برخی از مراحل تحول اساسأ مجال تحقق نیافته اند. این پژوهش قصد دارد تا به بررسی ارزیابی و تحقق پذیری در طرح های توسعه شهری بپردازد، جایگاه ارزیابی در برنامه ریزی شهری را مشخص کند و به معرفی روش های ارزیابی در برنامه ریزی شهری بپردازد.
