با توجه به اهمیت زیاد پیاده روی و تحرک فیزیکی بر سلامت افراد، محیط زیست و کیفیت هوا، کاهش هزینه های زندگی ساکنان شهرها و همچنین مورد غفلت شدن این مهم در ادبیات برنامه ریزی شهری ایران، از جمله برخی محلات شهر که با گسترش محدوده شهرو افزایش جمعیت شهرش، شلوغی و ازدحام ترافیک حاصل از استفاده بیش از پیش اتومبیل، حرکت پیادگان در شهرها بیش از پیش مشکل گردیده است و شاید بتوان گفت که از مهم ترین دغدغه های افراد پیاده؛ علی رغم اینکه جابجایی های بسیار زیادی به صورت پیاده انجام می شود، ایمنی ترافیک و کیفیت مسیرهای پیاده در هنگام سفر بصورت پیاده می باشد. تداخل پیاده با سواره، غیر ایمن بودن عبور از عرض خیابان، وضع موانع فیزیکی ایستا و متحرک در پیاده روها، رعایت نکردن حق تقدم عابر پیاده ها توسط رانندگان وسایط نقلیه، آموزش، ضعف مدیریت و قوانین پشتیبان حقوق عابرین از مسائلی هستند که شهرهای ما از جمله پاینخت سال هاست که با آن دست به گریبان هستند، در نهایت میتوان گفت که هدف این پژوهش، سنجش عینی و ذهنی شاخص های قابلیت پیاده روی در محلات شهر تهران است تا بر اساس یافته های تجربی، مطالعات نظری و همچنین مصاحبه با خبرگان و مسئولین محلی بتوان راهکارهای بهینه ای را جهت پیاده مدار کردن شهر تهران ارائه کرد. هدف اصلی این پژوهش بررسی شکاف بین تصور برنامه ریزان و متخصصین از فضای مطلوب قابل پیاده روی با آن چیزی که مردم در عمل و واقعیت از این فضا استفاده می کنند، است و هم چنین ارزیابی اینکه ساخت و بافت شهر تهران تا چه اندازه از قابلیت پیاده روی برخوردار است، و در نهایت با توجه به این شناخت که هدف اصلی این تحقیق است، بتواند الگویی بهینه برای کاهش این شکاف را ارائه دهد و راهکارهای مناسب برای افزایش پیاده روی در محدوده مورد مطالعاتی ارائه شود.
