زندگی شهری و شهرنشینی در پرتو نظام برنامه ریزی شهری مسیری را طی نموده است که امروزه در خلأ نظم منطقی حاکم بر مدیریت شهری با چالش های انکارناپذیری روبه رو است. یکی از مهم ترین این چالش ها در شهرسازی ایران، تنزل کیفیت زندگی شهری در بافت های مختلف شهری می باشد. این تنزل در ابعاد مختلف و با علل متنوعی در بستر فضاهای شهری نمایان شده است. به نحوی که نمود واقعی آن ها در کلان شهرها بهتر نمایان می شود. شهر تبریز با همه سازگاری هایی که نسبت به نظم حاکم بر شهرسازی ایرانی-اسلامی از خود نشان می دهد، نسبت به کیفیت زندگی شهری در بافت های مختلف مغفول مانده و همین عوامل دوگانگی بین محلات مختلف این شهر، بخصوص محله های خودرو برنامه ریزی شده منطقه یک را ایجاد کرده است. هدف کلی از پژوهش حاضر، تبیین کیفیت زندگی شهری و بررسی آن در سکونتگاه های بافت خودرو برنامه ریزی شده با مورد مطالعاتی منطقه یک شهر تبریز می باشد. روش سنجش این پژوهش بر مبنای تحلیل عینی و ذهنی می باشد. در این تحقیق ابتدا صحت سؤالات پرسش نامه با استفاده از آلفای کرون باخ بررسی شد و سپس مدل مفهومی تحقیق به کمک تکنیک تحلیل عاملی روایی سنجی شد. نتیجه این تحلیل نشان داد که شاخص های موردنظر توانسته اند 74/0 واریانس جامعه آماری را بیان کنند که این رقم مبین روایی مدل تحقیق می باشد. در این پژوهش بعد ذهنی کیفیت زندگی با بررسی میزان رضایتمندی ساکنان دو محله از شاخص های کیفیت زندگی با کمک طیف پنج گزینه ای لیکرت مورد پیمایش قرار گرفت. جهت انجام این امر 382 پرسش نامه در سطح محلات هر دو بافت به روش نمونه گیری تصادفی ساده تکمیل گردید. سپس اطلاعات مستخرج از پرسشنامه به وسیله نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون T-test تحلیل شدند و شاخص های عینی نیز با روش مشاهده کارشناسی و مطالعات کتابخانه ای موردسنجش قرار گرفت.
